Vervliegen

Het nieuwe begin stond op het white board aangekondigd. Haar naam hadden we de afgelopen maanden gefluisterd. Het was de mooiste naam op aarde. Later zouden we horen dat veel meer mensen dat dachten. Wij hadden onze dochter de meest populaire naam van 2016 gegeven.

Maar goed, dat wisten we toen nog niet.

Haar lijf wist niet wat het plots met alle ruimte moest. Ze krulde haar benen op toen ze op de weegschaal gelegd werd, alsof ze hoopte de beperkingen te voelen die ze zo goed kende. Haar huilen klonk bibberig. En ik vond het precies het goede geluid op dat moment.

Er ging een meetlint om haar hoofd en met een vinger werd haar gehemelte gecontroleerd. Zo is het dus hier, dacht ik. En ik vroeg me af of ze het gek zou vinden als ze nu weer terug gestopt zou worden in mijn buik. Dat ze als een kangoeroe af en toe terug zou mogen, totdat er niemand meer was die haar hoefde te meten, wegen en becijferen.

2255 gram.
47 centimer.

De bevindingen werden onder haar naam genoteerd.

Toen ze in kleertjes in mijn armen gelegd werd, rook ik aan de gekke muts die ze op gekregen had. En ik wilde haar eigenlijk nooit meer wassen. Zo rook nieuw leven. Ik prentte de lucht in mijn hoofd, want ik wist dat die uiteindelijk zou vervliegen.