In de wachtkamer van het consultatiebureau rook het naar onze luieremmer. Buiten scheen de zon en waaide een ijskoude oostenwind. Het was weer om ziek te worden.
De muts van onze dochter schoof voortdurend over haar ogen. De eerste keren onderging ze dat lijdzaam, maar nu zwaaide ze paniekerig met haar armen.
Ik zweette meer dan bij deze situatie paste. We hadden ons moeten haasten, maar niet zo erg dat het mijn overmatige transpireren rechtvaardigde. Het waren de hormonen. Dat had ik gisterenavond gegoogled toen mijn lichaam ook al voelde als een klamme vaatdoek.
Achter een glazen wandje, grenzend aan de wachtkamer, zat een blonde vrouw van een jaar of vijftig. Achter haar hing een poster met in dikke zwarte letters ‘herken kindermishandeling’. Er was een taart getekend met een omgevallen verjaardagskaars.
‘Uw groeiboekje?’ Ze vroeg het zonder haar blik van het computerscherm af te wenden.
Ik reikte haar het boekje aan waar we de komende vier jaar aan vast zaten. Er stond van alles in, maar ik had nog niets gelezen.
‘Kleedt u haar maar uit, dan gaan we haar wegen en meten.’
Ik haalde mijn dochter uit het autostoeltje en legde haar op een oranje verschoningskussen.
‘Luier aan laten. Altijd de luier aan laten.’
Ze zei het niet streng. Ze klonk zoals kassières klinken wanneer ze zeggen dat je het fruit af moet wegen. Routine sluipt gemakkelijk in intonatie.
Ik keek naar het dunne lijf van mijn dochter. Ze moest gegroeid zijn, dat kon haast niet anders. Het was vreemd dat ik me nu al niet meer kon herinneren hoe ze er vier weken geleden uitzag.
‘In de houten bak graag.’
De vrouw duwde de gebogen beentjes zo plat mogelijk tegen het hout. Mijn dochter schrok ervan. Haar armen zwaaiden wild heen en weer. Ik moest denken aan hoe vroeger mijn voeten gemeten werden. Dit leek daar op. Het schuifje werd strak tegen haar hakken geduwd en de vrouw las de centimeters af.
‘En dan nu de luier uit.’
Mijn dochter nieste en daarna nog eens. Ze nieste altijd twee keer.
‘Prima. Wikkelt u haar in een deken. Niet aankleden. Nooit aankleden.’
Ik keek hoe de vrouw de uitkomsten in het groeiboekje noteerde.
49 centimeter.
2900 gram.
Mijn dochter begon te huilen. Even twijfelde ik, maar toen ontblootte ik mijn borst. Ze begon meteen te drinken. We hadden dat eerder moeten doen, dacht ik. Met drie kilo mochten kindjes naar buiten.
