In de tweede maand sloop een genadeloze onrust in onze dochter. De darmkrampen namen haar lichaam over. Voor het eerst hoorde ik haar schreeuwen. Het was alsof een grote hand haar vastgegrepen had en zonder mededogen kneep. Ik zag hoe haar lichaam probeerde te ontsnappen. Het kronkelde als een vis aan een haak. Doodsbang.
In het begin zaten er lange pauzes tussen de aanvallen. Echt rustig werd ze daar niet van. Ik luisterde naar haar adem die anders klonk. Gejaagder misschien wel. De arts van het consultatiebureau had gezegd dat dit erbij hoorde. De krampen, het huilen. Na drie maanden zou het beter gaan.
‘s Nachts probeerde ze dutjes te doen, maar zodra ze wegdoezelde werd ze gegrepen. Ze gilde, huilde, gooide haar hoofd naar achteren en haar lichaam was een plank. Het leek alsof ze mijn troost niet voelde. Ik liep rondjes, wiegde haar. Het krijsende huilen nam bezit van ons huis. Het werd er niet meer stil.
Op de dag dat het voor het eerst misging, waren we uitgeput. Mijn dochter wreef voortdurend in haar ogen en ik gaapte onafgebroken. We worstelden ons door de uren. Ik liet haar aan mijn borst drinken en voelde heel even haar lichaam ontspannen. Daarna begon het huilen weer.
‘s Avonds leek het rustig te worden. Ik had haar in de kinderwagen gelegd en voor het eerst die dag sliep ze. We probeerden te eten zonder naar het gevoel te luisteren dat op ieder moment de onrust weer kon beginnen.
Totdat er uit de blauwe kinderwagenbak een vreemde hoest klonk. Gevolgd door een hoge gil.
Dat het mis was, wisten we al voordat we haar benauwde gezicht en het schuim om haar lippen zagen. We draaiden haar op haar zij en bleven kloppen. Er golfde zuur uit haar mond. Ze haalde gierend adem en toen kwam er nog een golf.
Daarna was het rustig. Ze keek ons verbaasd aan, huilde niet.
Een half uur later waren we op weg naar de huisartsenpost. Ik aaide haar kleine hand en keek naar de auto’s die ons passeerden. Alles kan zomaar anders zijn, dacht ik. En een blinde paniek wist mijn vermoeide lichaam gemakkelijk over te nemen.
