Pailletten

De wachtkamer van de huisartsenpost werd gedeeld met die van de Spoedeisende Hulp. De ongelukken zaten naast elkaar, in een keurige rij, te wachten op hechtingen en gips. Een vrouw keek nieuwsgierig in de Maxi-Cosi. Onze dochter sliep nog steeds.

Naast ons zat een meisje van een jaar of zes op de schoot van haar moeder. Haar gezicht zat onder de rode bulten en als ze hoestte deed haar hele lichaam mee.
De jongens achter ons haalden twee zakjes paprikachips uit de automaat. Eerst was er het gekraak van de verpakkingen, daarna rook ik hoe de weeïge geur langs de stoelen trok, zoals dat ook in bioscopen gebeurt.

‘Ze lopen uit’, zei mijn buurvrouw tegen haar dochter.
Die snikte zachtjes.
Door de grote glazen wand zag ik de lichten van een ambulance in de verte.

Vijf minuten later zaten we in een kleine spreekkamer. De huisarts die tegenover ons zat, zag eruit alsof ze net van een feestje kwam. Ze droeg een vest met glitterpailletten en onder haar zwarte legging zaten rode pumps.

Ik vertelde over de eindeloze dag. Over het huilen, de pijn en het zuur waar ze bijna in gestikt was.

‘Kleed haar maar uit.’
Ik legde mijn dochter op de grote behandeltafel. Ze werd wakker, vertrok haar gezicht, maar huilde niet.
De dokter zette de stethoscoop op haar borst.
‘Dat klinkt normaal. Kleed haar maar weer aan.’

Ik wurmde haar dunne armen in de mouwen van de romper.
‘Poepen en plassen gaat goed?’ Haar toon had iets achteloos.
‘Ja, prima.’
‘Ik kan nu niks geks vinden.’
Ik zette mijn dochter weer in het autostoeltje. De arts stond op.

‘En de gal dan?’ probeerde ik nog.
‘Is dit jullie eerste?’
Ik knikte.
‘Aha.’
Ik probeerde de muts over haar hoofd te doen. Buiten vroor het al.
‘De hoestreflex is heel sterk. Baby’s stikken niet zomaar.’

Haar telefoon ging. Ze keek op het scherm en ik wist dat ze weg wilde gaan.
‘Als u het niet erg vindt?’ Ze wees naar haar toestel en gaf me daarna een hand.

Ze was weg voordat ik iets kon zeggen. Op het computerscherm sprong de screen saver aan en ik vroeg me af hoe lang we hier konden blijven zitten, voordat iemand doorhad dat we hier niet thuishoorden.