Er is op ons gerekend. Haar naam staat al naast de deur. In haar kamer zouden wel zes baby’s kunnen liggen. Door de grote ramen zien we de uitgestrekte polder, de groene weilanden, de bomen die nog geen blad hebben.* Over de dijk loopt het fietspad waar altijd tegenwind heerst.
‘Laura’, zegt een jong meisje. Ze steekt me een slanke hand toe. ‘Ik ben pedagogisch medewerker in opleiding.’
Ik knik en reken onwillekeurig uit hoeveel jaar we zouden kunnen schelen. Toen ik zelf net begon met werken, had ik daar een hekel aan. Voortdurend hadden mensen de behoefte om me te laten weten dat ik jong was, beginnend nog. Ik had me voorgenomen dat nooit te gaan doen. Maar Laura vult de kamer met zoveel jeugdigheid dat ik er niet omheen kan.
We nemen de komende dagen door. Mijn dochter zit rustig op schoot.
‘Zo is ze nooit’, zeg ik, omdat het voelt alsof ik onze komst moet rechtvaardigen.
Laura knikt. ‘Geen zorgen, dat zien we vaker.’
‘Wat zien jullie vaker? Rustige baby’s?’
Ze glimlacht. ‘Baby’s die zich de eerste dagen keurig gedragen. Maak je niet druk, ze vertonen op een gegeven moment altijd hun oude gedrag. En dan begint de observatie.’
Met haar vinger gaat ze langs de instructiepapieren. Buiten zie ik een fietser op zijn pedalen staan. Hij komt nauwelijks vooruit. Ik hoor dat mijn man dingen zegt en ik vang flarden van Laura’s stem op. ‘Kinderarts, fysiotherapeut, voeding, slaap, ritme, rust.’
‘Alles duidelijk?’
‘Ja’, zeg ik.
Ik loop met mijn dochter naar haar glazen wiegje. Hoewel ze nog geen benul heeft van knuffels, zet ik een lachend geel konijn in bed.
‘Zo. En nu lekker slapen.’ Ik kus haar, aai haar benen, buik en wangen. Ze grijpt mijn vinger vast en ik geef nog een kus op haar hand.
Als ik wegloop, doet ze stil haar ogen dicht. We blijven verwonderd staan en kijken naar ons slapende meisje.
‘Ik kom straks terug’, fluister ik tegen Laura.
‘Prima. Geen zorgen. Als jullie er niet zijn, kunnen we beter observeren. Haast je niet.’
Met iedere stap die ik doe, trekt er iets loodzwaars aan mijn enkels. Het duurt lang voordat we de afdeling af zijn. Ze ligt helemaal aan het einde van de gang. Ook dat nog.
*Dit blog loopt achter op de realiteit, omdat afstand in de tijd ruimte geeft te reflecteren op alles wat er gebeurd is. Dank voor alle bezorgde telefoontjes en berichten. Maar onthoud dus: wat ik beschrijf is allemaal al gebeurd en gebeurt niet nú.
