De plastic pop keek mijn man met een vage glimlach aan.
‘Pak haar maar op.’
De eigenaresse van de winkel gaf de baby aan mijn man.
‘En dan, zo, kruislings, ja heel goed. Kijk. Zo zit ze stevig.’
Ik keek naar de draagzak die kunstig om het lichaam van mijn man zat. De pop zat er veilig in. Ik zag alleen de bleke benen.
‘Kun je een kus op haar voorhoofd geven?’
Sinds wij verteld hadden dat we een dochter verwachtten, bleef ze de pop koppig als een meisje bestempelen.
‘Een kus?’
‘Ja, zo.’ De vrouw boog haar hoofd, maakte een onderkin en gaf de lucht een kus.
Mijn man deed haar na en belandde met zijn mond op het plastic hoofd.
Twee maanden later kuste ik de kloppende fontanel van ons meisje. Het kostte me minder dan een minuut om haar in slaap te krijgen. In de draagzak gebeurde wat in de wieg niet wilde lukken: ze sliep.
Ik was euforisch.
Ook omdat ik toen nog niet wist wat ik nu wel weet.
Ik keek naar mijn handen die ik plotseling weer vrij had en zag een eindeloze hoeveelheid mogelijkheden. Ik schreef het begin van een artikel, stofzuigde het huis, ruimde alle kleren op die te groot geworden waren en liep naar de bloemist. De opluchting was zo groot dat het voelde alsof ik haar vast kon pakken en ze mij een omhelzing gaf die me deed vergeten dat ik eigenlijk uitgeput was.
Ik hield de warme voetjes van mijn dochter vast en luisterde naar haar rustige ademhaling. Misschien is dit dan wat je hoort te voelen, dacht ik. En ik probeerde het gevoel vast te zetten in mijn hoofd, zodat ik er vannacht ook nog bij zou kunnen.
